Op school

Na een leuk en ontspannen weekend, volgde ik inmiddels drie dagen mee op school. De bedoeling is om in het 2^de en 3^de jaar de kinderen met leerproblemen apart te nemen en hen in kleine groepjes les te geven. Ik volg eerst nog twee weken les samen met deze leerlingen om te wennen aan hun manier van lesgeven. Hoewel ze op de speelplaats aan mijn rokken hangen, zijn sommige kinderen mijn aanwezigheid in de klas nog niet gewoon. Om ze niet helemaal te choqueren is het dus beter om mijn stijl van lesgeven op bepaalde punten te laten aansluiten bij wat ze gewoon zijn. Als je ’s morgens binnenkomt in de klas, springen de kinderen bijvoorbeeld recht en roepen luid ‘goodmorning teacher’. Dat geroep hoor je hier veel, ook bij de leerkrachten. Het lijkt wel of ze denken dat kinderen iets beter begrijpen als je het roept. En dat ze het zeker zullen onthouden als ze het nadien zelf 3x moeten roepen. Nu ja, dit zijn de gewoontes hier, dus ik pas mij aan. Als de kinderen inhoudelijk maar degelijk onderwijs krijgen, roepen of niet… Een ander voorbeeld: als een leerling een oefening aan het bord maakt en blijkt dat die juist is, klapt de rest in hun handjes en doet de leerling in kwestie een dansje. Het deed mij denken aan sommige voetballers die scoren. Zo schattig, om je kriek te lachen.
 
Vandaag hebben we in klas 2 (het tweede leerjaar) de verjaardag gevierd van een Belgisch jongetje dat een meisje in die klas sponsort. Het was vandaag de verjaardag van die jongen, en dus had zijn familie ballonnen opgestuurd zodat ook wij zijn verjaardag konden vieren. Dat was een groot feest voor hen, want een ballon krijgen ze natuurlijk niet elke dag. Maar ja, als je klas 2 een ballon geeft, kan je al raden wat de andere klassen willen. We hadden er niet genoeg, en pas na een paar keer herhalen dat er écht geen meer waren, dropen ze af. Ik had er hier in mijn vrijwilligerswoning nog een stuk of 600 liggen (waarvoor dank, Esprit) en beloofde dus morgen elk kind van de school een ballon te geven. Ik ben mij mentaal aal het voorbereiden op een stormloop van smekende handjes…
 
Deze middag bleef ik op school eten en proefde voor de eerste keer Keniaanse bonen met rijst. Ik moet zeggen, het smaakte mij echt. Dat mijn lepeltje niet zo proper was en er soms een zandkorrel tussen mijn tanden knarste, maakte niet eens uit. Ik kreeg wel een veel te grote portie. Ik besloot mij toch niet ziek te eten en mijn overschot terug te geven. Met veel schuldgevoel en duizend sorry’s…
 
Over zandkorrels gesproken: ik waste net mijn kleren. Een paar topjes en twee rokken. Het water was zwart, van al het stof dat hier langs de weg opwaait. Dat plakt aan je vel en kruipt in je kleren. Lang leve dus de (koude) douche.


(ben nog steeds bezig met de foto's, da's iets voor binnenkort)