Ik leef nog hoor ;-)

Inmiddels zijn we weer meer dan een week verder, en is de situatie hier totaal gewijzigd. Een aantal Belgische medewerkers zijn vertrokken, er zijn er andere bijgekomen, en ook acht nieuwe vrijwilligers zijn begonnen in de school. Ik ben bijgevolg verhuisd naar een studio/appartement vlak in de buurt. Voor mij een teken dat de eerste helft er jammer genoeg al op zit.

In de school en in klas 3 wordt het alsmaar interessanter. Ik ben ervan overtuigd dat het lesgeven in kleine groepjes zijn nut heeft. Ik merk in elk geval dat deze leerlingen alsmaar minder fouten maken. Ook als de leerkracht van de klas ‘mijn leerlingen’ aan bord roept en hen een test geeft waar ze allen op slagen, ben ik stiekem een beetje trots. Het werk is nog lang niet gedaan, maar de evolutie is positief. Deze morgen waren ze op de speelplaats zelfs de vorige wiskundeles aan het overlopen met elkaar. De voldoening die ik toen had, nam onmiddellijk al mijn vermoeidheid weg.

Ik voel mij hier alsmaar meer een dorpsbewoner. Bij elke wandeling op straat kom ik wel iemand tegen die ik op de een of andere manier ken: een medewerker van het project, een leerkracht, een ouder van een leerling, vrijwilligers van andere projecten in de buurt, … Het geeft het gevoel dat je ergens thuis bent. De jambo’s vliegen je rond de oren :-)

25/02/2011

Vorig stukje dateert van een kleine twee weken geleden. De situatie is hier ondertussen volledig gewijzigd. Door onvoorziene en zeer jammerlijke omstandigheden moest Katrien vroeger naar België terugkeren. Papa Rainbow (of haar man) lag in het ziekenhuis en gezien de ernst was het op dat moment beter in België te zijn. Wat tot gevolg had dat nu alle andere medewerkers ook vertrokken zijn, ik alleen met de acht vrijwilligers achterblijf. Op zich niet erg, ware het niet dat ik klas 3 moet laten voor wat het is. De nasleep van de aankomst van de container is nog zeer goed voelbaar, en ook op school zelf is er altijd wel iets wat moet gebeuren. Het lesgeven zelf verdwijnt dus naar de achtergrond, maar ergens geeft hetgeen ik nu doe ook wel voldoening. Vandaag ben ik op mijn vrije dag de opslagruimte gaat reorganiseren. De dozen die met de container waren toegekomen, stonden eerder chaotisch. Van 7u tot 13u heb ik met twee Kenianen en een paar vrijwilligers (waarvoor nogmaals dank) alle dozen buitengezet, en erna binnen opnieuw georganiseerd. Van voldoening gesproken…

De wijziging heeft ook wel tot gevolg dat ik deze blog ben beginnen verwaarlozen, waarvoor mijn excuses. Er was werkelijk geen tijd meer om nog iets te schrijven… ik ben zelfs nog maar één keer in al die tijd in zee gaan zwemmen. Nu ja, vanaf volgende week ga ik een klein beetje meer de toerist uithangen denk ik.

Nooit gedacht dat ik een kakkerlak zelf zou durven wegnemen, of dat ik rustig zou blijven als er plots één op een paar centimeter van mijn hand uit een doos springt, maar hier gebeurt het dus toch. Ook krioelende mieren brengen mij niet meer van mijn stuk. Ik merk het alsmaar meer dat een mens went aan dingen waar hij moet aan wennen. En dat hij zijn plan trekt als het moet. Ik hielp zelfs de directeur met het installeren van zijn internet. Geen kat die het zou geloven als ik het voorspeld had :-)

Ondanks het totale verschil in levensstijl en –middelen, mis ik verder niet zoveel. Op wat Zwan-worstjes, Duvel, stokbrood met Nutella, een wasmachine en een stijltang na lukt het nog net :-)

Tot snel!

Het is altijd leuker om je zonnebril aan een kleintje te geven J

Kleuterleidster Fatuma, Ingrid, Kazungu, ik

Zelfs aan het strand oefenen de leerlingen hun breuken

Kijk naar wat er in de linkerbovenhoek van dit schriftje staat J

Ik was vast niet ontroerd toen ik zijn huiswerk verbeterde!

De wedstrijd

Dinsdag 25/1

Donderdag spelen de oudere jaren een tornooi van voetbal, korfbal en volleybal tegen andere scholen. Blijkbaar zie ik eruit alsof ik alles van korfbal ken, want de leerkrachten vroegen of ik het team wou samenstellen en of ik met de trainingen wou helpen. Dat is dus deze middag gebeurd, en over drie dagen spelen ze die wedstrijd. De regels van korfbal kennen ze niet, die van volleybal nog minder, en de technieken al helemaal niet. Dus hebben we gezegd dat we morgen ‘voor echt’ gaan trainen. Niets te vroeg als je het mij vraagt. Maar ja, pole pole natuurlijk…

Deze week ben ik opnieuw verrast door een grappige gewoonte. Ik tekende een bananenblad op het bord en wou dat inkleuren met groen krijt. Toen het krijt afbrak en op de grond viel, riep de klas in koor ‘sorry teacher’. Zelfs na vier keer mijn krijt te laten vallen, verontschuldigde heel de klas zich nog voor mijn onhandigheid. Grappig, want ik zei altijd dat ze geen sorry moesten zeggen als ze niets verkeerd deden. Maar dat is hier blijkbaar normaal. Sla je je voet om of struikel je over iets, dan zeggen de mensen rondom je ‘sorry’. Nadeel is dan wel dat je niet zomaar kan verder wandelen en kan doen alsof er niets gebeurd is J

Maandag 31/1

Intussen zijn we een internetloze week verder, en ben ik zelf begonnen met lesgeven. Een hoekje van de refter wordt ingericht als klasje. Omdat de kinderen anders soms met 30 in een klas zitten, zijn deze kleine groepjes handig om te controleren of iedereen het wel snapt. Want wanneer heel de klas herhaalt wat een leerkracht zegt, kan je onmogelijk zien welk kind maar wat aan het brabbelen is.

Daarnaast leerden we vandaag over het ziekenhuis. Ik had mij met de leerkracht verkleed als verpleegster en mocht heel wat materiaal gebruiken zoals spuiten, verband, naald, enz. Zowel de leerkracht als de kinderen vonden het geweldig, want meestal lezen ze gewoon wat in het boek staat. Een foto van een spuit of een naald staat daar niet altijd in, vandaar dat een visuele voorstelling altijd leuk is. Nu maar hopen dat mijn toneeltje ook het gewenste effect heeft.

De trainingen van vorige week hebben op de eerste wedstrijd geen enkele vrucht afgeworpen. Hoe kan je ook een volleybalwedstrijd winnen als je nog nooit voor een net hebt gestaan. Sommige meisjes waren zeer gemotiveerd, maar niemand kon op voorhand inschatten hoe hoog en hoe ver dat net was. Heel jammer. Maar onze jongens hebben de andere school zowel in volleybal als in voetbal verslagen. Wanneer iemand van onze ploeg scoorde, liep heel de school al roepend op het veld. Schattig om al die kleintjes door elkaar te zien lopen. 8-0 was de eindstand, dus dat compenseerde het verlies bij de meisjes wel wat.

Het sportteam. Ondanks de hitte heb ik ook zo’n rode tent aangetrokken. Niet bepaald elegant, maar het zorgde wel voor een groepsgevoel. Die Centea-petjes waren duidelijk ook niet voor mijn hoofd gemaakt…

Voetbal spelen op blote voeten bij gebrek aan deftige sportschoenen. Hier kwam de school op het veld na een goal.

Deze foto heeft niets met de wedstrijd te maken, ik kon het gewoon niet laten J

De eerste foto's

Sfeerbeeld : een hut langs de weg

De vrijwilligerswoning. Het ligbed is voor de show ;-)

Vis op Keniaanse wijze

Restauratie van een aantal schoolboeken

De keuken in de school

Kleutertjes die wachten op hun ontbijt : porridge, een soort havermoutpap

Feest in klas 2

Op school

Na een leuk en ontspannen weekend, volgde ik inmiddels drie dagen mee op school. De bedoeling is om in het 2^de en 3^de jaar de kinderen met leerproblemen apart te nemen en hen in kleine groepjes les te geven. Ik volg eerst nog twee weken les samen met deze leerlingen om te wennen aan hun manier van lesgeven. Hoewel ze op de speelplaats aan mijn rokken hangen, zijn sommige kinderen mijn aanwezigheid in de klas nog niet gewoon. Om ze niet helemaal te choqueren is het dus beter om mijn stijl van lesgeven op bepaalde punten te laten aansluiten bij wat ze gewoon zijn. Als je ’s morgens binnenkomt in de klas, springen de kinderen bijvoorbeeld recht en roepen luid ‘goodmorning teacher’. Dat geroep hoor je hier veel, ook bij de leerkrachten. Het lijkt wel of ze denken dat kinderen iets beter begrijpen als je het roept. En dat ze het zeker zullen onthouden als ze het nadien zelf 3x moeten roepen. Nu ja, dit zijn de gewoontes hier, dus ik pas mij aan. Als de kinderen inhoudelijk maar degelijk onderwijs krijgen, roepen of niet… Een ander voorbeeld: als een leerling een oefening aan het bord maakt en blijkt dat die juist is, klapt de rest in hun handjes en doet de leerling in kwestie een dansje. Het deed mij denken aan sommige voetballers die scoren. Zo schattig, om je kriek te lachen.
 
Vandaag hebben we in klas 2 (het tweede leerjaar) de verjaardag gevierd van een Belgisch jongetje dat een meisje in die klas sponsort. Het was vandaag de verjaardag van die jongen, en dus had zijn familie ballonnen opgestuurd zodat ook wij zijn verjaardag konden vieren. Dat was een groot feest voor hen, want een ballon krijgen ze natuurlijk niet elke dag. Maar ja, als je klas 2 een ballon geeft, kan je al raden wat de andere klassen willen. We hadden er niet genoeg, en pas na een paar keer herhalen dat er écht geen meer waren, dropen ze af. Ik had er hier in mijn vrijwilligerswoning nog een stuk of 600 liggen (waarvoor dank, Esprit) en beloofde dus morgen elk kind van de school een ballon te geven. Ik ben mij mentaal aal het voorbereiden op een stormloop van smekende handjes…
 
Deze middag bleef ik op school eten en proefde voor de eerste keer Keniaanse bonen met rijst. Ik moet zeggen, het smaakte mij echt. Dat mijn lepeltje niet zo proper was en er soms een zandkorrel tussen mijn tanden knarste, maakte niet eens uit. Ik kreeg wel een veel te grote portie. Ik besloot mij toch niet ziek te eten en mijn overschot terug te geven. Met veel schuldgevoel en duizend sorry’s…
 
Over zandkorrels gesproken: ik waste net mijn kleren. Een paar topjes en twee rokken. Het water was zwart, van al het stof dat hier langs de weg opwaait. Dat plakt aan je vel en kruipt in je kleren. Lang leve dus de (koude) douche.


(ben nog steeds bezig met de foto's, da's iets voor binnenkort)

Eerste dagen

Hoewel het helemaal niet simpel is, zal ik toch proberen mijn eerste indrukken neer te schrijven. Het moeilijke is dat bijna alles anders is dan bij ons. Niet alleen de zon, maar ook de mensen zijn hier warm. Op straat word je hartelijk begroet met jambo, iets wat bij ons ondenkbaar is. Voor je de kans hebt gekregen om hulp te vragen, staat men hier al klaar om iets te kunnen doen. Een heel andere mentaliteit dus maar ook een andere levensstijl. Hun tekorten op materieel vlak compenseren ze ruimschoots met hun zorgeloosheid: geen stress, geen problemen zoeken (want er zijn er geen), alles op het gemak dus. Leuk, maar wel wat aanpassen voor mij.

Om te beginnen bij het begin: de vliegreis was al een avontuur op zich, maar samen met een Amerikaanse vrouw ben ik er uiteindelijk in geslaagd goed en wel over te stappen, met bagage. Met twee uur vertraging dankzij de ferry van Mombasa kroop ik uiteindelijk doodmoe onder mijn muskietennet…

De dagen nadien heb ik kennisgemaakt met het weeshuis Kebene, hier vlak naar de vrijwilligerswoningen. Ook daar wachtte mij een hartelijke ontvangst, ook door de kinderen. Verder heb ik de buurt verkend met de manager van de school, inkopen gedaan, geld gewisseld, internet geregeld, enz. Ook het prachtige strand heb ik intussen gezien. Ik denk dat een plons in het water niet lang zal uitblijven, want een mens snakt hier naar verfrissing.

Gisteren leerde ik hoe je een verse vis klaarmaakt, of beter, hoe je die gewoon in stukken snijdt en frituurt in de pan. Ik had het niet gedacht, maar het smaakte zeer lekker. Zeker als je met je handen mag eten :-)

Ik ben nog niet in de school zelf geweest, dat zal pas voor na het weekend zijn. Ik heb mij vandaag al wel beziggehouden met het kaften van de handboeken. Omdat het bijna niet te geloven is hoe ze deze boeken nog kunnen gebruiken, heb ik er wat foto’s van getrokken. Meer dan wat oplapwerk met lijm, plakband en plastic kon ik niet doen…

Verder verloor ik al twee keer een achtervolging met een hagedis in de keuken, herstelde ik zelf mijn toilet, en beschik ik over computervaardigheden waar ik zelf geen weet van had. Vreemd dat een mens in nood soms net iets meer kan ;-)

Tot zover de samenvatting van mijn eerste dagen. Groetjes en tot later!

(de foto's toevoegen lukt blijkbaar niet, hopelijk later!)