Penelope in Kenia: Ik leef nog hoor ;-)

Inmiddels zijn we weer meer dan een week verder, en is de situatie hier totaal gewijzigd. Een aantal Belgische medewerkers zijn vertrokken, er zijn er andere bijgekomen, en ook acht nieuwe vrijwilligers zijn begonnen in de school. Ik ben bijgevolg verhuisd naar een studio/appartement vlak in de buurt. Voor mij een teken dat de eerste helft er jammer genoeg al op zit.

In de school en in klas 3 wordt het alsmaar interessanter. Ik ben ervan overtuigd dat het lesgeven in kleine groepjes zijn nut heeft. Ik merk in elk geval dat deze leerlingen alsmaar minder fouten maken. Ook als de leerkracht van de klas ‘mijn leerlingen’ aan bord roept en hen een test geeft waar ze allen op slagen, ben ik stiekem een beetje trots. Het werk is nog lang niet gedaan, maar de evolutie is positief. Deze morgen waren ze op de speelplaats zelfs de vorige wiskundeles aan het overlopen met elkaar. De voldoening die ik toen had, nam onmiddellijk al mijn vermoeidheid weg.

Ik voel mij hier alsmaar meer een dorpsbewoner. Bij elke wandeling op straat kom ik wel iemand tegen die ik op de een of andere manier ken: een medewerker van het project, een leerkracht, een ouder van een leerling, vrijwilligers van andere projecten in de buurt, … Het geeft het gevoel dat je ergens thuis bent. De jambo’s vliegen je rond de oren :-)

25/02/2011

Vorig stukje dateert van een kleine twee weken geleden. De situatie is hier ondertussen volledig gewijzigd. Door onvoorziene en zeer jammerlijke omstandigheden moest Katrien vroeger naar België terugkeren. Papa Rainbow (of haar man) lag in het ziekenhuis en gezien de ernst was het op dat moment beter in België te zijn. Wat tot gevolg had dat nu alle andere medewerkers ook vertrokken zijn, ik alleen met de acht vrijwilligers achterblijf. Op zich niet erg, ware het niet dat ik klas 3 moet laten voor wat het is. De nasleep van de aankomst van de container is nog zeer goed voelbaar, en ook op school zelf is er altijd wel iets wat moet gebeuren. Het lesgeven zelf verdwijnt dus naar de achtergrond, maar ergens geeft hetgeen ik nu doe ook wel voldoening. Vandaag ben ik op mijn vrije dag de opslagruimte gaat reorganiseren. De dozen die met de container waren toegekomen, stonden eerder chaotisch. Van 7u tot 13u heb ik met twee Kenianen en een paar vrijwilligers (waarvoor nogmaals dank) alle dozen buitengezet, en erna binnen opnieuw georganiseerd. Van voldoening gesproken…

De wijziging heeft ook wel tot gevolg dat ik deze blog ben beginnen verwaarlozen, waarvoor mijn excuses. Er was werkelijk geen tijd meer om nog iets te schrijven… ik ben zelfs nog maar één keer in al die tijd in zee gaan zwemmen. Nu ja, vanaf volgende week ga ik een klein beetje meer de toerist uithangen denk ik.

Nooit gedacht dat ik een kakkerlak zelf zou durven wegnemen, of dat ik rustig zou blijven als er plots één op een paar centimeter van mijn hand uit een doos springt, maar hier gebeurt het dus toch. Ook krioelende mieren brengen mij niet meer van mijn stuk. Ik merk het alsmaar meer dat een mens went aan dingen waar hij moet aan wennen. En dat hij zijn plan trekt als het moet. Ik hielp zelfs de directeur met het installeren van zijn internet. Geen kat die het zou geloven als ik het voorspeld had :-)

Ondanks het totale verschil in levensstijl en –middelen, mis ik verder niet zoveel. Op wat Zwan-worstjes, Duvel, stokbrood met Nutella, een wasmachine en een stijltang na lukt het nog net :-)

Tot snel!